2-11-2023
Wat zit er in uw rugzak? Bij de één wat meer dan bij de ander. Ook het dragen er van wordt door iedereen anders ervaren. Een lichte rugzak kan soms toch zwaar voelen en andersom. Het lastige is dat we aan de buitenkant niet kunnen zien wat er in de rugzak zit en hoe zwaar deze is. Zo is het met beperkingen ook. Veel beperkingen zijn aan de buitenkant niet zichtbaar. En ook bij zichtbare beperkingen weten we niet hoe zwaar dat voor iemand is.
Veel mensen willen van hun ‘probleem’ af. Maar dat gaat vaak niet. Veel beperkingen zijn blijvend. Een wijs iemand zei ooit tegen mij: steeds de rugzak afgooien en weer optillen is veel zwaarder. De kunst is om de rugzak te leren dragen. En zo is het! Maar hoe dan? Dit is vaak een lange weg van leren accepteren. Ja: accepteren kun je leren! Passende hulp en begeleiding is hierbij op zijn plaats. En steun en begrip van de omgeving helpen daarbij.
Regelmatig hoor ik van patiënten dat ze juist stuiten op onbegrip. Bij familie, vrienden, op het werk of gewoon in de supermarkt. Ook krijgen deze mensen wel eens vervelende opmerkingen naar hun hoofd geslingerd, zoals: ‘stel je niet aan’ of ‘het duurt wel erg lang.’ Of: ‘dat van mij is veel erger’ en ‘dat kun je toch wel even doen?!’ Een oordeel hebben is heel menselijk, zo werkt ons brein eenmaal. Maar we hoeven het niet altijd tegen die ander te zeggen toch? Want ons brein vormt een oordeel, maar wie zegt dat dat de waarheid is' Dat weten we niet, want we hebben de rugzak van die ander nog nooit gedragen. Ik zou willen zeggen: oordeel niet over de situatie van iemand anders. Eigenlijk is dat dus lastig want ons brein heeft geen uitknopje. Maar wat het brein verzint hoeven we dus niet altijd hardop uit te spreken. Zullen we vooral een beetje lief zijn voor elkaar' Een vriendelijke opmerking, een keer hulp aanbieden of een compliment kan de rugzak van de ander misschien net een paar grammetjes lichter maken. En een beetje naastenliefde en vriendelijkheid kan deze wereld wel gebruiken. Toch?!
