10-02-2023
“Hee, hoe gaat het met je?” Een hele standaard vraag. Meestal geven we ook een standaard antwoord, zoals: “goed” of “z’n gangetje hoor!” Want we geven niet graag onze problemen en/of hindernissen bloot. Als we antwoorden dat het niet zo goed gaat, weten veel mensen daar geen raad mee. We zijn ook geen praters hier. Dat zit niet in onze genen. Vroeger werd er ook gezegd: “niet over praten, dan heb je er ook geen last van”, zelfs na gebeurtenissen als de watersnoodramp.
In mijn werk begin ik ook vaak met: “hoe gaat het?” Dan komen er vaak wél problemen en/of hindernissen naar voren. Logisch natuurlijk ook, want daarvoor komen mensen bij mij. Mensen die kampen met ernstige vermoeidheidsklachten, chronische pijn, hand- en polsklachten, mensen die in de ziektewet zitten en zorgen hebben over hun toekomst, mensen die vanwege het ouder worden lichamelijke klachten krijgen, niet meer uit de voeten kunnen in hun woning en ga zo maar door. Nee, die kunnen niet altijd naar waarheid zeggen dat het z’n gangetje gaat en alles wel goed is.
Zo zijn er meer problemen en moeilijkheden in de wereld dan dat wij weten en zien. Niet elk probleem of elke aandoening is aan de buitenkant te zien namelijk. Soms is het “ver van ons bed”, maar soms ook akelig dichtbij. Praten is niet makkelijk, maar het lucht soms wel op! Vaak gebeurt dit ook in mijn spreekkamer. Er wordt wat gehuild en tissues vol gesnotterd.
Gelukkig wordt er ook veel gelachen. Ik doe vaak lekker mee, vooral met het lachen. Het huilen doe ik wel eens stiekem vanbinnen.
Tja, en als ik hier dan over nadenk, ben ik eigenlijk heel blij dat ik vaak naar waarheid kan zeggen dat “het wel z’n gangetje gaat”.
