16-12-2020
Corona, corona, corona.. Het "hot item" van dit jaar. Gespreksonderwerp van de dag. Heet hangijzer, dreigende boze wolk, iets wat continue in onze nek hijgt. Angst, onzekerheid, eenzaamheid, verdriet, teleurstelling… allemaal emoties die naar boven komen. Een jaar geleden had ik echt niet gedacht dat ooit iemand me op zou leggen niet meer te mogen werken. Dat vrijheidsbeperkingen worden opgelegd. Maar, laten we eerlijk zijn: gezondheid en veiligheid gaat boven alles. Dus hebben we ons door die periode heen geslagen. Nu zitten we inmiddels midden in de 2e (of 3e?) golf en zijn zelfs alle winkels gesloten. Gelukkig is er dit keer een splitsing gemaakt tussen de contactberoepen. Hierdoor kan ik, als ergotherapeut, mijn werk blijven doen. Natuurlijk ben ik daar super blij mee en dankbaar voor! Het gaat namelijk veelal om kwetsbare mensen, die daadwerkelijk hulp nodig hebben. Tegelijkertijd realiseer ik me wat voor risico’s ik daarmee zelf loop. En hoe vaak ik me (vanwege bepaalde taken binnen mijn werk) niet aan die 1,5 meter regel kan houden.. Tja.. Het is dubbel allemaal. Maar voor wie niet? In gedachten ben ik bij alle ondernemers die getroffen worden door de maatregelen. Maar ook bij alle mensen die getroffen zijn door het coronavirus. Nee, het is geen griepje! Veel mensen ervaren maanden na de besmetting nog steeds heftige gevolgen van het virus. De meest bizarre situaties zijn de revue gepasseerd. Gelukkig kan ik als ergotherapeut ook iets betekenen voor deze mensen, die vaak moedeloos worden van de lang aanhoudende klachten én van het steeds terugkerende antwoord: “ik weet het niet”. Nee, niemand weet het. Niemand weet precies wat de gevolgen van het coronavirus zijn op lange termijn. Niemand weet precies hoe het herstel verloopt. Ik ook niet.. Wat ik wel weet, is dat ik mensen kan helpen / coachen gedurende hun herstel. Als ergotherapeut kijk ik heel erg naar de belasting en belastbaarheid van iemand. Waar liggen iemands grenzen? Hoe zorg je ervoor dat je belangrijke dingen (en noodzakelijke) dingen zo verdeeld over de week dat je binnen je grenzen blijft? Hoe en wanneer neem je je rust? En wanneer is het moment om op te bouwen? Enz. Maar: één van mijn cliënten kan dit veel beter verwoorden dan ik. Ze is vol goede moed van start gegaan. Wat een motivatie, wat een doorzettingsvermogen.. En wat een creativiteit in meedenken en toepassen van de gegeven tips. U leest haar verhaal hieronder:
“Ik ben een enorm actief persoon, 48 jaar jong en heb mijn leven goed op de rit! Bruisend van enthousiasme die ik ook graag op anderen overbreng. Ik heb een ontzettend fijne (8 jaar jongere) man en 2 heerlijke pubers van 13 en 15 jaar. Ik kan enorm genieten van mijn gezin. Wij hebben samen 3 katten en een hondje en we gaan dagelijks naar de manege om ons paard te verzorgen. Mijn zoon en ik hebben samen deze hobby. Ik heb sociaal ook een heerlijk actief leven en iedereen is bij ons altijd welkom en zijn veel onderweg! Ik ben een ontzettend harde werker en ik zie overal mogelijkheden! Ik ga niets uit de weg en als er iets moet gebeuren dan pak ik het aan. Dat heeft mij onder andere gebracht tot de zorgmanager die ik nu ben, 32 uur per week. Ik geef leiding aan een 80 à 100 medewerkers en vrijwilligers. Hier haal ik enorm veel energie uit. Ik vind het fijn om doelen te bereiken met ons team. Natuurlijk kom ik ook lastige situaties tegen waarin ik op moet treden en keuzes moet maken of een moeilijk gesprek voer. Ik draai daar mijn hand nooit voor om. Gemotiveerd als ik ben start ik graag vroeg in de ochtend samen met mijn team op! Heerlijk, die wekker om 5.30, want ja de hond moet ook nog even uit! Dit was nog niet alles: ik doe ook nog een klein beetje vrijwilligerswerk voor de kerk... maar dat is er ‘gewoon’ een beetje bij hoor! Heeft u nu een aardig idee wie ik ben?
Dit was voor corona helaas... Op een dag zat ik nog maar 5 minuten op mijn paardje en maakte de grap: ‘zo ik kan ook wel aan het zuurstof’. Ik was enorm buiten adem! Later thuis dacht ik: ‘dit is niet goed.’ Ik heb me laten testen en het wachten op de uitslag vond ik niet spannend. Ik wist gewoon dat ik het had. Elke dag ging het een stuk minder met me en heb veel in bed en op de bank gelegen. In isolatie, dat wel. Raar dat de mensen in huis met een boog om je heen lopen en je zeggen dat als je te dichtbij staat je weg moet. Juist als je ziek bent heb je ze zo nodig! Ik was ook goed ziek, benauwd, kortademig, verhoging, hoofdpijn en lusteloos. Ik wilde zoals ik ben snel beter worden en ik grijp daarvoor alles aan! Ik had gehoord via het werk dat je een beroep kan doen op extra behandelingen bij fysio en ergo als je corona hebt gehad. Gewoon, vanuit het basispakket. Ik heb contact gezocht met de huisarts en die verwees me naar Ellen, mijn ergotherapeute.
Daar ging het beginnen, het kon me niet snel genoeg gaan! Omdat ik nog klachten had hebben Ellen en ik via beeldbellen contact gehad. En wat heeft zij veel voor mij betekend. Allereerst een luisterend oor. Serieus en serieus genomen worden. Zij vertelde me dat ze ook andere cliënten heeft (zonder namen te noemen natuurlijk) die nog steeds aan het herstellen waren van de eerste golf.. Ohh jee, dacht ik.. en ze vertelde me dat ik er zelf ook rekening mee moest houden dat het langer kan duren dat je denkt. Want: ga je te snel dan val je terug. Nee, ik wil vooruit en niet terug! Ellen gaf me dus wat inzicht in wat zou kunnen zijn. In het eerste gesprek verbood ze me niets, maar liet me zelf keuzes maken. Ze vroeg naar wie ik was, wat ik doe en hoe mijn leven eruitziet. Ze maakte de grap: ‘je hebt eigenlijk wel 4 banen!’ Ze gaf weer inzicht en liet me nadenken. Bij het 2e gesprek voelde ik me zieker, en samen namen we door wat ik zoal in het weekend had gedaan. Ja, het was toch teveel geweest kwamen we tot de conclusie. Dus gingen we samen opzoek naar de balans, wat doe je wel en wat doe je niet. ‘Balans’, wat een magisch woord net als ‘grenzen’. Wat is genoeg en wat is te veel. Lastig hoor, als je normaal zo actief bent maar nu bij een trap lopen al je tong op je schoenen hangt. Ellen komt elke keer terug op ‘balans’ en ‘grenzen’, en dat is fijn. Want zelf vind ik dat nogal lastig om die te bewaken.
Ellen vertelde mij over een punten systeem. Dit heeft mij enorm geholpen de balans te vinden en te bewaren. Zo erg geholpen, dat ik het nu ook met mijn medewerkers bespreek die corona hebben! (Ik werk inmiddels een uurtje vanuit huis). Ik kreeg in het begin bijvoorbeeld 15 punten per dag en mocht ze zelf indelen! Heerlijk toch. Naar het paard is 8 punten, vaatwasser leeg 1 punt, boodschappen doen 10 punten.. ohhh ik kan dus niet alles op 1 dag. Dus ga ik het verdelen! Het mooiste is dat ik geen terugval had na een week door het advies van Ellen op te volgen. Door het regelmatige contact met ellen blijf ik haar advies opvolgen en ga ik niet over mijn grenzen. De punten werden opgebouwd met steeds 2 punten erbij na een paar dagen. Ik ga me steeds beter voelen! Het gaat langzaam, maar ik ga vooruit en daar ben ik dankbaar voor! Ik heb nog even te gaan met het herstel. Dit verhaal maakt duidelijk dat ik echt nog niet ben wie ik was voor corona. Ik ben blij dat ik Ellen heb om weer te worden wie ik was en ik ben blij met haar begeleiding! Dat gun ik iedereen.”
